Wij zijn de eersten niet

7-09-2014

Deze in kerkelijke kring vaker gebezigde uitdrukking heeft, hoe waar ook, soms iets flauws. Alsof de woorden vooral willen relativeren wat wij vandaag aanvatten. 'Dat is lang voor ons ook al gedaan' kan een dooddoener voor het enthousiasme zijn.

Deze eerste maanden van mijn predikantschap ontdek ik echter een nieuwe, positieve dimensie van de uitdrukking. Ik merk dat een deel van mijn werk bestaat uit het oogsten van wat soms decennia geleden is gezaaid. De moeder die haar kind wilde laten dopen, vertelde dat ze zelf als kind zondagsschool had gevolgd in onze gemeente. Intussen woont ze al jarenlang elders in Breda, maar de herinnering aan deze kerk met de atmosfeer eromheen maakte dat ze haar eigen kind ook hier wilde laten dopen.

Bij een uitvaart spelen vergelijkbare motieven een rol. Iemand is al jaren weg uit Ginneken en hier geen lid meer, maar wilde toch graag vanuit onze kerk begraven worden. Er is in een verder verleden een band gegroeid, die oog in oog met de dood van bijzonder gewicht blijkt.

Deze voorbeelden maken mij ervan bewust dat het leven van deze gemeente meer omvat dan wij zien. Het onttrekt zich aan ons oog en is bovendien nog niet voltooid, heeft meer in petto dan we soms denken. Deze verrassing is mee de vrucht van het werk dat anderen vóór ons verzet hebben, op 'zomaar' een zondagmorgen of tijdens 'zomaar' een huisbezoek.

Oprechte toewijding aan God en goede aandacht voor elkaar vormen samen een veelbelovende basis. We weten niet exact wat we voor een ander betekenen, laat staan wat Gods Woord teweegbrengt. Maar we mogen erop vertrouwen dat wat we doen niet vergeefs is. Ook al is er zaad waarvan wij zelf de vrucht nooit zullen zien.

'Wij zijn de eersten niet' is voor mij een uitdrukking geworden die verband houdt met verwondering. Over wat er allemaal leeft en de tijd doorstaat. En dat wij daar zelf weinig of niets aan kunnen doen, maar dat het ooit ergens begonnen is. Een goede reden om ook zelf weer te beginnen!

Ds. Eward Postma